Երբ Արծրունյանին հարցրեցի, թե ամենաշատը որ նկարչին է սիրում, նա միանգամից պատասխանեց` Ռեմբրանդտին:
«Անո ջան, երկուսս էլ ջրաղացպանի որդիներ ենք`մեր մանկությունը ջրաղացի շուրջ բոլորն է անցել: Իր մտածողությամբ ինձ շատ է նման, էլ չասեմ, թե ինչ զիլ նկարիչ է: Ինքն իմ ջահելության նկարիչն է` Լենինգրադում սովորելու տարիներին ամբողջ օրը Էրմիտաժ էի գնում ու ժամերով իր նկարներն էի ուսումնասիրում ` ես իրենով եմ նկարիչ դարձել», -ասում է Արծրունյանը ու ես պահը չկորցնելով` նրան եմ հայտնում , որ իմ նախապապս ևս ջրաղացպան է եղել, -ինչըղ թե՞ Անո ջան, ուրախանում է նկարիչը ու ես միանգամից զգում եմ, թե ինչպես եմ հոգեհարազատ դառնում Արծրունյանին:
Իսկ երբ հարցնում եմ, թե Ռեմբրանդտի որ նկարն է նախընտրում, նա ձեռքը ետ է տանում ` մատնացույց անելով իր գլխավերևում կախված պաստառը: Այնտեղ հանճարեղ հոլանդացու ` 1669 թ. վրձնած «Անառակ որդու վերադարձը» կտավի վերատպությունն էր կախված` « էդ նկարը մենակ հանճարեղ գործ չէ, էդ նկարի մեջ իմ ողջ կյանքի պատմությունն է ամփոփված: Հիմա դու իմ ասածը չես հասկանա, այ , որ 2 ամիս անցնի և ում, որ սպասում եմ , Հայաստան վերադառնա, խոսքերիս իմաստը կհասկանաս»...
Անշուշտ, վերադարձը, որպես զուտ ֆիզիկական ետդարձ, տեղի ունեցավ, սակայն այն հոգևոր վերադարձը, որն Արծրունյանն էր ակնկալում , այդպես էլ տեղի չունեցավ...
Բայց ո՞ վ գիտի միգուցե հրաշքը կայանա` չէ՞ որ, այս կյանքում անհնարին բաներ չկան: Ես շատ եմ ուզում, որ ամեն ինչ Վարպետիս սրտով լինի...
ԱՆԱՀԻՏ ԿՈՐՅՈՒՆ
հատված «Իմ Էդուարդ Արծրունյանը» հուշապատումից
 |
| Ռեմբրանդտ. Անառակ որդու վերադարձը 1669, Էրմիտաժ, Սանկտ-Պետերբուրգ |
Комментариев нет:
Отправить комментарий