.jpg)
2009 թվականն էր, երբ եթովպահայ նկարիչ Իսկանդեր Բողոսյանի մասին ակնկարկ հրապարակեցի, այն ժամանակ ոչ-ոք չէր լսել արվեստագետի մասին: Եվ ահա 15 անց, երբ որոշեցի կրկին անդրադառնալ նկարչին, համացանցը լի էր նրա վերաբերյալ հրապարակումներով: Փաստորեն, այս երկարուձիգ 15 տարիները նպաստավոր էին Իսկանդեր Բողոսյանի արվեստի համար և այս ընթացքում հետաքրքրությունը նրա արվեստի նկատմամբ երբեք չի մարել:
Սիրակ Մելքոնյանը ծնվել է 1930 թ. հոկտեմբերի 15-ին Թեհրանում, այնուհետև հոր աշխատանքի բերումով տեղափոխվում են Արաք և 12 տարի անց կրկին վերադառնում մայրաքաղաք, որտեղ էլ պատանին ավարտում է միջնակարգ դպրոցը: Հենց այդ տարիներին էլ նա ծանոթանում է իր ավագ ընկերոջ՝ Մարկոս Գրիգորյանի հետ, ով ճակատագրական դերակատարություն է ունենում ապագա արվեստագետի կյանքում: 1950 թվականից սկսած Սիրակ Մելքոնյանի անունը հայտնվում է Իրանում տեղի ունեցող ցուցահանդեսների ազդագրերում:
Գեղանկարիչ Աշոտ Մելքոնյանի արվեստին ծանոթ եմ դեռևս ուսանողական տարիներից: Նրա 1967 թվականին վրձնած «Ընտանիք» կտավը Ազգային պատկերասրահի հայկական ժամանակակից կերպարվեստի բաժնի մշտական ցուցադրությունում էր , որը շուրջ մեկ տասնամյակ իմ մշտական ուղեկիցն էր: Դեռևս այն տարիներից տեղյակ էի, որ արվեստագետը մշտական բնակություն է հաստատել ԱՄՆ-ում , հետագայում նրա մասին լսեցի Էդուարդ Արծրունյանից, ում հետ ընկերներ էին, համերկրացիներ և , բնականաբար, բազմաթիվ հուշեր էին նրանց միավորում: 2009 թվականին էլ նրա վախճանի լուրը հենց Վարպետիս տանն առա:
« Ահա շողշողուն ադամանդ, որով հայերը կարող են հպարտանալ այնպես, ինչպես հպարտանում են Ադամյանի անունով: Այն գեղարվեստական ճաշակը, որը ցույց տվեց Պապայանը, չի ունեցել ոչ մի հայ արտիստ, բացառությամբ` վերոհիշյալի: Ինքը` բնությունն է շռայլորեն պարգևել հայ երգչուհուն բացառիկ հարուստ, քաղցրահունչ ձայնով, բայց այս հրաշալի պարգևի հետ միասին բնությունը շնորհել է նրան նաև գեղարվեստական ճաշակով: Հենց այդ ճաշակը և երկնային պարգևն է կախարդական ուժով ցնցել հասարակությանը` թողնելով խոր հետք նրա սրտում»,_ այսպես է արտահահայտվել երգչուհու մասին նրա ժամանակակիցներից մեկը` գրող Շիրվանզադեն:
Իրանահայ արվեստի հետքերն այս անգամ Երևանի թիվ 136 միջնակարգ դպրոց տարան ՝ Ռոստոմ Ոսկանյանի արվեստատուն: 8 տարի առաջ՝ 2016 թվականին Ռոստամ Ոսկանյանի մահվանից 3 տարի անց, նրա եղբայրը՝ Զավենը՝ կնոջ հետ, որոշում են Երևանի դպրոցներից մեկում արվեստագետի անունը կրող արվեստատուն բացել, ուր կներկայացվի ճարտարապետ-գեղանկարիչ-քանդակագործի անցած ուղին:
.png) |
Վերջին տարիներին մեզանում արվեստը սկսել է մեր առօրյա կյանքի մասնիկը դառնալ և մարդկանց կյանքի որակը փոխելու գործում մեծ դերակատարություն ունենալ: Իսկ, որտեղ որ պահանջարկ է առաջանում, փոփոխությունները և զարգացումը հրամայական են դառնում: Իսկ այդ ամենն իրականացնելու համար պրոֆեսիոնալ մասնագետներ են հարկավոր, ինչը մեծ խնդիր է Հայաստանում :
